Apollo 10 1/2: A Space Age Childhood วัยเด็กแห่งอวกาศ

ตัวเลขในชื่อเรื่องของ “Apollo 10 1/2: A Space Age Childhood” หมายถึงอายุของฮีโร่และผู้บรรยาย Stan (พากย์เสียงโดย Jack Black เป็นผู้ใหญ่) เด็กป.4 ที่ถูกดึงขึ้นไปบน- ภารกิจลับของสำนักงานบริหารการบินและอวกาศแห่งชาติ ในช่วงใกล้จะถึงภารกิจลงจอดบนดวงจันทร์ของยานอะพอลโล 11 สแตน

ซึ่งอาศัยอยู่ในชานเมืองฮูสตัน ได้รับคัดเลือกจากเจ้าหน้าที่รัฐบาลสองคนตรงจากสนามเด็กเล่นเพื่อกลายมาเป็นมนุษย์อวกาศต้นแบบ ใบหน้าทั้งหมดเป็นเรื่องเหลวไหล แต่ผู้กำกับ Richard Linklater จับตาดูเรื่องนี้ และนำเสนอเรื่องราวของสแตนในลักษณะที่น่าเชื่อและแสดงความรักใคร่ด้วยน้ำเสียงที่เพ้อฝันที่ไม่ค่อยจะบดบังความน่ารัก

และมองเห็นทิศทางได้ชัดเจน (ความเข้มงวดของ แอนิเมชั่นทำให้การเรียบเรียงของเขาคมชัดขึ้น และทำได้ในรูปแบบ “สมจริง” มากกว่าความพยายามครั้งก่อนของผู้กำกับในเรื่อง “Waking Life” และ “A Scanner Darkly”)

เป็นที่สงสัยว่าผู้ชมในวัยของตัวเอกของ Linklater จะได้รับความสนใจอย่างมากหลังจากบทนำหรือไม่ เมื่อมันกลายเป็นการรำลึกถึงชีวิตชาวอเมริกันในปลายทศวรรษ 1960 ที่ยืดยาว โดยเน้นที่ชานเมืองของเมืองที่ใหญ่ที่สุดของเท็กซัสซึ่งเต็มไปด้วยเงินสดและของชาติ ให้ความสนใจกับโครงการอวกาศที่ทอดสมออยู่ที่นั่น

ภาพยนตร์เรื่องนี้มีการบรรยายเกือบทั้งเรื่อง และมีหลายช่วงที่คุณอาจรู้สึกราวกับว่าคุณกำลังดูสไลด์โชว์ที่ตัดต่ออย่างสวยงามพร้อมภาพเคลื่อนไหว บางครั้งก็มีความเป็นภาพยนตร์น้อยกว่าคำพูด โดยส่วนใหญ่รูปภาพจะใช้ถ้อยคำแทนคำพูด

จิตใจของสแตนโลดโผนไปทั่ว และเราตระหนักว่าสิ่งที่เราเห็นจริงๆ คือความทรงจำและการรับรู้ที่สับสนวุ่นวายจากผู้ใหญ่ที่ยังเป็นเด็กอยู่ในนั้น และประสบการณ์ส่วนตัวของเขาได้หลอมรวมเข้ากับวัฒนธรรมสมัยนิยมที่เขาบริโภคเข้าไป

( ทุกอย่างตั้งแต่ “Dark Shadows” ของทีวีไปจนถึง Dick Cavett ที่สัมภาษณ์ Janis Joplin ไปจนถึง “Countdown” การผจญภัยในอวกาศของ Robert Altman ไปจนถึงลัคนาที่ Joe Namath นำทีม New York Jets วนเวียนอยู่ในบัญชีของเขา)

โชคดีที่ยังมีการพยักหน้าให้สิ่งที่เกิดขึ้นในส่วนต่างๆ

ของอเมริกาที่ไม่สนใจการแข่งขันทางอวกาศมากกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในละแวกบ้านและบ้านของพวกเขา จากความกลัวที่จะสูญเสียชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าสแตนอยู่ในป่าและข้าว นาข้าวของเวียดนามไปสู่ขบวนการสตรีนิยมและกลุ่มอำนาจมืดที่มีปัญหากับรัฐบาลกลางที่ใช้จ่ายเงินหลายพันล้านเพื่อลงจอดชายผิวขาวบนดวงจันทร์และแสดงให้โซเวียตเห็นเมื่อความยากจนและการเลือกปฏิบัติลดลงบนพื้นดิน

ภาพยนตร์ของ Linklater ไม่เคยสร้างกระแสใด ๆ เลย และไม่ใช่หนังประเภทที่คุณจบและพูดว่า “ฉันหวังว่าจะไม่มีวันจบ” 90 นาทีและการเปลี่ยนแปลงเป็นเวลาที่ดำเนินไป และนั่นให้ความรู้สึกที่ถูกต้อง ด้วยลักษณะการเขียนเรียงความส่วนบุคคลของมันทั้งหมด แต่สแตนเป็นนักเล่าเรื่องที่น่ารักอย่างทั่วถึง

และมีบางอย่างที่ต้องพูด ในยุคที่ฮอลลีวูดไม่สนใจแนวคิดใดๆ ที่ไม่ได้อิงจากทรัพย์สินที่มีอยู่ก่อนแล้ว สำหรับภาพยนตร์ที่ใกล้ชิดและเป็นส่วนตัวซึ่งไม่ได้นำคุณไปสู่ที่แห่งใด คิดว่าคุณต้องการที่จะไป ในทางกลับกัน ภาพยนตร์อย่าง Linklater จะนำคุณเข้าสู่จิตสำนึกของบุคคลที่การรับรู้ของโลกถูกจำกัดและอยากรู้อยากเห็นไปพร้อม ๆ กัน และเปิดรับประสบการณ์ใหม่ ๆ

อ่านบทความข่าวสารอื่น ๆ เพิ่มเติมได้ที่ secondcomingmission.com อัพเดตทุกสัปดาห์